Günler
Çok hızlı geçiyordu
Hazan, sessizce
Ve nezaketle
Kapımızı aralamıştı

Öyle ya
Her mevsimin
Bir hazırlığı olmalıydı

Bizlerde
Gücümüz nispetinde
Hiç olmasa kabilinden
Bir gayretin içindeydik

Gönül
Bahçemizin
Nadide çiçekleri
Her şeyden habersizlerdi

Kendi
Hallerin de
Bir dünyaları vardı

Sadeydi
Oldukça samimiydi
Sevgi doluydu
Masumdu
Mahzundu ama çok hoştu

Onlar bir âlem
Muhakkak ki bir gelecekti
Neşemizdi, gururumuzdu

Onlar
Canımızdı
Çocuklarımızdı

On bir civarıydı.
Bir çocuğun feryadı
O kadar acı duyuldu ki

Herkes
Dikkate durdu
Refikam
Apar topar koştu

Kapıyı
Açık bıraktı
Ana yüreğiydi
Dayanamazdı

Ben
Gazete okuyordum
Feryadın geldiği
Yöne doğru koyuldum
Kulak kabarttım

Kızımın
Uzaktan telaş içinde
Geldiğini
Hemen fark ettim

Yanında
Kardeşi İbrahim vardı
Anladım ki çocuk
Parkından geliyorlardı

Ancak
Çok mahzun,
Görünüyorlardı.

Hanım
O an hadsiz
Bir telaş yaşıyordu.
Etrafına bakınıyordu
Biliyorum ki içi yanıyordu

Hemen
Pencereyi açarak
Hayrola nedir
Bu telaş deyince

Hanım
İbrahim
Kan revan içinde
Demesin mi

Dışarıya fırladım
Ve o an manzarayı
Hemen anlamıştım

Kızım Betül
Pek çok mahzundu
Şaşkın ve çaresizdi
Çok üzgündü

Melülce bakıyordu
Sanki bir suçluydu
İçi kan ağlıyor yutkunuyordu
Ne olduğunu
Anlatmaya zorlanıyordu

İbrahim
İkiz kardeşinin
On beş dakika kıdemsizidir

Oldukça sakindi
Fedakârdı
Yüreğini sevgi koruyordu

Hemen
Orada acilen
İlk müdahaleyi yaptık

Pansuman
Yaparken fark ettik ki
Yara çok derindi

Annesi
Betül’e kızıyordu
Hemen kızıma sarıldım.
Hanıma ikazla yapma dedim

Kızım
Sakın sen korkma
Diyerek annesini ikaz ettim

Betül’ün
Bir suçu yoktu
Salıncakta sallanan İbrahim
Yerinde duramayınca

Salıncak
Üst çenesine çarpmış
Burun ve dudak yaralanmıştı

Derhal
Hastaneye yetiştirdik
Dikiş atılmalıymış
Altı dikiş atılmasına
Üzülerek tanık olduk

İbrahim
Hala şaşkındı
Gözyaşları acısına
Refakat ediyordu

Bizlerde
Şükrediyorduk
Daha büyük acıları bilerek