Ağlamışım doğarken, hala ağlamaktayım,
Caydım umutlarımdan, vazgeçtim yaşamaktan.
Izdırap denizinde, coşup çağlamaktayım,
Ne isteyebilirim, ölmekten başka Hakk’tan…

Işığım diyeceğim, bir damla umudum yok,
Nedir mutluluk denen, nasıl bir şey? Tatmadım.
Ölüm kurtuluş olur, çünkü mazeretim çok,
Tutmadım aşktan yana, tek bir dilek tutmadım…

Ezelden ebede mi, bendeki kara kader,
Karmakarışık beynim, çözemedim aklım.
İlelebet sürecek, bu acılar, bu keder,
Acaba insan mıyım? Bilemedim şeklimi…

Değeri farklı canlı, insan diğerlerinden,
Ilık bir rüzgâr gibi, esinlenir düşünce.
Bedenim tutuşmakta, bu alev ta derinden,
Ellerim titremekte, yüreğim sızlar ince…

Nedeni bilinmeyen, ızdırap çemberinde,
İliklerim kurudu, gözlerim kan çanağı.
Maalesef biliyorum, mutlak günün birinde,
Korktuklarım olacak, bu bir hayat sınavı…

Ama nedense, hep beni bulmakta böyle şeyler,
Dramatik bir dizi, hayatım bir film gibi.
En sonunda uçurum, gidebileceğim yer,
Rast gele düşüyorum, ne sonu var, ne dibi…

İklimlerim değişti, hep şafakta gözlerim,
Mehtapsız gecelerde, karanlığı özlerim…

30.06.2007
BAFRA