Gönlün umudu aşktır

Sevdasına ram olabilmek kulluğun farkıdır

Kul, aklı ve bilgisiyle marifet halkasına tabi olmalı ve yaşamalıdır

Ruhun insicamından neşet eden ahdi unutmamalıdır, rıza için mutlaka adanmalıdır





Ömer’i affeden Allah

Diri diri kız çocuğunu gömen kimdi maazallah

Rahmet ve mağfiret umudun şavkında ihsan olurken, şaşkınlık nedir billâh

Gönül ne bereketli bir ummandır, her marazı temizleyen çağlayandır, çünkü sedası vardır



Ey tenimden süzülen ter

Ateşi nasıl bilirsin, nefsin kollarında esir misin?

Neden sevdanın suhuletinden içtinap edersin, hak rızasını hiç bilmez misin?

Yedikçe yiyen, keyfiyet içinde serilen, O’na itaate gelince çekinen, nasıl bir ibretsin





Ne zarurete iltifat ettik

Ne de ruhsatlarla yetindik, doyumsuzluğa sürüklendik

Moderni tenin uşağı haline getirildik, dünyevileşmek adına niçin yarışa girdik

İnsanlığı çok gerilerde bıraktık, kıt kanat geçinen kullara farklı baktık, niye aldandık



Bir değirmen vardı

Sıraya girmek nasıl bir meşakkatti, eza demek azdı

Un çektirmek için sabrın rengine bürünmek şartı, muhabbet ikbaldi

Kadın, erkek rızkı için koşarlardı, samimiyet ve çile onlar için irfana götüren ardı





Hangi dervişten söz etsem

Meşrebini ve memleketini merak edip, nazar eylesem

Belde ve köyün farkı açığa çıkar, insanlar sadakatinden taviz vermeyen vicdanlar

Dile getirilen niyazları, sessizliğin iklimine bırakılan yaşları, sinede ekte kalanların ibretiyle dirilsem





Çaresizlik ümit kapısına götürür

Ruhun serencamından ilzam olunan hüzündür

Samimiyet ve teslimiyet hak kapısı için zaruret kabilinden nasibi güldür

Kula en yakın olan, annesinden ziyade şefkati bulunan, canan adına sevdaya fark atan yegâne hükümdür





Mustafa CİLASUN