Yıllar sonra,

Geçmişin tozu raflarının arasından unutulmaya yüz tutmuş bir kitabı çekip çıkarmak gibiydi,

Sesinin tınısını yeniden duymak.

Kahretsin !

Kendime bile söylemeye çekinirken ben,

Aslında ne çok özlemişim sesini duymayı.

Aradan günler geçti,

Aylar geçti,

Yıllar geçti…

En kötüsü de bir ömür geçti !

Elbetteki sen , o değildin.

Yıllar önce o zamanın saf güzelliğiyle, derinliğiyle sevdiğim değildin.

Değişmiştin, değişmiştik.

Zamanın akıp gidişine engel olamayan iki yolcuyduk bu Ömür Treni’nde.

Vagonlarımız ve hatta yollarımız dahi ayrılmıştı.

Ben adının geçmediği bir şehre gitmiştim.

Sana dönemedim, buna cesaretim de olmadı.

Çünkü sen ;

Çocukluğumun güzelliği ve temizliğiydin.

Belki de, hep öyle kalmalıydın…

Senin olmadığın bir ömre imza atarken,

Yıllar sonra hiç beklemediğim bir anda sesini duymak güzeldi.

Telefonun diğer ucundakinin senin olduğunu bilmek güzeldi.

Senin varlığına kısacık bir Hoşgeldin’i sığdırmak huzur vericiydi.

Yarın,

Sen’in olmadığın günlere yeni bir selamı ekleyeceğimi bilsem de,

Gitmeliyim belki de…

Beni güzel hatırla !

Seher BARUT