Yar gülüşün söker gönlümdeki kırk mührü
El değmemiş köşesine sevda eker
Can verir nefesin ölmüş yüreğe
O sevdayı bir ağaç eyler
Yar bakışın kıvılcım söndürür güneşleri
Gözlerine değen gözlerim yangınım olur
Ne tatlı yangındır ki, bilemez her yandım diyen
Bilse Kerem’i yakan, ateş bile kıskanır
Getirsen yandım diyenlerin cehennemini
Sensizliğin sürgününde ancak ayaz olur
Kara gecelerimin sabahı
Hüzün perdelerinin ardındaki güzel
Varsın kül olsun yüreğimin ağacı
Savur ey rüzgar savur küllerimi o yâre
Geride bir isi kalsın
Değerse o küller yârin tenine, bırak o küller
Bırak her zerre bir daha yansın
Deşip hasretimin yarasını kanatsam
Yangınımın isini de üzerine
Mürekkep edip katsam
Batırsam dilin kalemini
Bu yangının değdiği her yeri
Adınla dağlasam
Görmesen yangınımı, görmesen de düştüğüm ateşi
Yar ben senin elinde bir parça kül olsam…