yitti, bir karambole geldi de sanki
ve büyüdü gözümde deve kadar
sokulmuştu en sevgili yüzüyle
dizeler akıp gitmişti nehirde
dupduru açığa çıkmıştı insan
bütün duyguları insana ait
çözülür gibi en dolaşık düğümler



önce sen demiştim özlemle hem de
yıllar içinden kayboluşunla
ne büyük acılar yaşamıştım ki
çıkmıştı sevdan gölge içinden


yıldızla yetinmemiştim hem aysın demiştim
getir ay/ını tepemden yansıt
alem yola çıksın ferinden
karanlık sokaklara nur gibi doğsun


gel otur yanıma, aşk sofranı kur
kır dizini sevgiye,
seccadesine alnını sür
sen bulunmaz mücevher
susturulmuşluğum


taş çatlasın secdede
kul insan olsun
inmesin yere aşkla kalkan yumruğun
o aşk ki besler
aşıklarını vatanın!


sonra demiştim
kim bu ölenler, niçin öldüler
adı yüreğimizde önde gidiyor
bir avuç umut sundular bize
küllenmeyen sevdalarda dizimiz
elimizi açtığımızda dua, amin!


yerde kalmayacak ölünüz!




4. 8. 2013 / Nazik Gülünay