Farkında olmadan çevremdeki insanlar
Ateşten gömlek giydirmişler bana
Tenim cayır cayır yanıyormuş
Gören bilen varmı bilmiyorum ama
Bildiğim tek şey var içimdeki yangınlarım
Beni hergün biraz daha yakıyormuş.

Çözüm neymiş bende bilmiyorum ama
Sanırım yanmak aşk uğruna telef olmak
Gerekiyormuş insanları anlayabilmek için
Aşk adına yanmasını bilmeyen gönül
Maşuğuna kavuşamadan ölürmüş anladım
O yolda yanmak kimseye nasip olmazmış.

Bir insan el elinden nekadar yanabilirki
Nekadar acılara boğulabilirki,veya nekadar
Aşkın ateşinde yakılabilir herşey candan
Herşey dosttan gelirmiş çok geç anladım
Sen sen ol dostunuda düşmanıda iyi bil
Yoksa el kapılarında tükenip gidersin.

Karasını beyazını bulamazsın hayatın
Dipsiz bir kuyu gibi daldıkça dalarsın
Karmaşık olan bütün yaşantıların içine
Bazen bir bakarsın mutlusun bir bakarsın
Mutsuzsun çözemediğin derinliklerde
Kaybolup gider şu zavallı ömrün.

Dost elinden yanmak işte böyledir
Ömrünü adarsın o insana ama o seni
Yerle bir eder sürüm sürüm süründürür
Ne zaman doğrulup kalkmaya çalışsan
O gelir aklına kimselere güvenemezsin
Ve sonrasında kimseyi sevemezsin.

Öylesine yaralısındır ki dokunsalar
Ağlarsın gülseler gülersin adeta bir deli gibi
Savrulup geçer zavallı ömrün işte ozaman
Anlarsın başına ne gelirse dosttan geldiğini
O yıllarca dost sandığın insanların yüzünü
Çaresiz ve muhtaç kaldığında anlarsın...

Ufuk GÜNEY