PENCERESİZ KADIN

’’Aç mısın açıkta mısın?’’
diye bağırdı adam.

Ve doydu kadın...

İki damla yaş öptü gözlerini o an
Birinin yüreği bir başına
Diğerinin ruhu çırılçıplak

Sonra oturdu ayna karşına
Yüzünden başladı ağlamaya
Dört duvarı yalnızlık olan bir bakışla
Dakikalarca kendine baktı
Titreyen dudaklarla uzanıp düşlerine
Geride kalan soluk yıllara
hıçkıra hıçkıra vakur bir tebessüm attı

Üşüdü elleri
Bu kaçıncı kanayışı bileklerinden
Unutuldu adı
’’Sen de kadın mısın ?’’
sesine çarpa çarpa ayna karşısından kalktı
Mutfakla oda arası süpürdü umutları
Yoruldu,nefessiz kaldı
Sesi sesine dolandı
Özgürsüz gölgesine yaslanarak
İçinden geçenleri simsiyah saçlarıyla sardı
Aç ve açıkta kalmayan bedenine inat
Teninden soyup sözleri
Dilini döven bir anne çığlığıyla
Son kez fısıldadı

’’Bir daha gelirsem dünyaya
Unutma
bir yudum aşk borçlusun bu gece gözlü kadına
Senden alacağım olsun
Dokun şiir kokan parmaklarıma
İki elimi yakanda bıraktım hayat...’’

01.08.2013


Arzu Karadoğan