şair -Tristan Tzara-

________________‘’alev yalnız ben yalnız(ım)’’ dedi.

gözlerinden çıkan alev tutuşturdu zamanı
sıçradı saçlarına sevgilinin
tellerine değen yalnızlığın elleriydi
alev akıtıyordu parmak uçları
gurur kisvesi bembeyaz yükselirken göğe
kızıl gölgesi düşüyordu yalnızlığın yere



günce alıyordu alev
tutuşuyordu inerken perde
içi ürperiyordu alevin titrek
içi ürperiyordu yalnızlığın
sönüyordu küllenen gün
savuruyordu keşişleme
alev ve yalnızlığı



susuyordu şair -Tristan Tzara-



alev kısıyorken gözlerini
imgelerin derdi yalnızlık
sevgilinin derdi saçları
alev alev suskunluk



ahh Tzara, ahh alev hükümdarı



tacına yakut yalnızlık
susmak da neyin nesi
eriyorken sevgilinin nefesi
yalnızlığın gözleri vururken alev saatini
alev ritmine yalnızlık dansı



erirken adımları yokluğuna sevgilinin
ucu tutuşan şal, sarmalar yalnızlığını
alevle son tango



ey sen -Tristan Tzara- dinle !



ruh dağına tırmanırken - Neron-
yanmıştır şiir için -Roma-
söz(ler) doğurmuştur
imgelerin imgesi alev ve yalnızlık
tutuşmuştur günce




4.03.2010/şanlıurfa

Yahya İncik