Keman yayı gibiyim gerildikçe gerildim
Doğru notaya bassam aykırı sesler çıkar
Bu yüzden ağlayarak ayrılığa sarıldım
Kopma noktasındayım bendim çiganı yıkar
Gelmesinler üstüme yaram taze kanıyor
Gözlerim seher vakti ışıklarda yanıyor.


Gövdemden kopan çığlık geceleri korkutur
Yıldızlar delirip de sabah koynuma girer
Saçlarım göze gelir zülüfleri sarkıtır
Haber vermeden bir el dert busesini sarar
Kokularıı toplayıp götürür aşk iline
Bir ağıt yapıştırır kor ateşten diline.


Yaşanan her ayrılık tabuta çivi çakar
Gittikçe eriyorum bu gurur hala niye
Bir elim gelecekte diğeri sabır çeker
Korkuyorum kendimden çeker vururum diye
Sevda yalan dillerde ben Mevlana’da kaldım
Yakışmadım riyaya göz açık düşe daldım.


Ne istersin be gönül rahatlık batar sana
Kavruldun yetmedi mi artık söndür yangını
Tuttuştuğun her alev çare olmadı cana
Bundan böyle bul artık layık olan dengini
Sürüklenip gidersin gözyaşların sel olmuş
Yıkılan duvarların aşk enkazıyla dolmuş.


Ayvazım DENİZ



Çigan:Çingene
Örnek: Edith Almera / Kafeşantanlarda muhabbet toplayan / Bir Çigan orkestrasının / Birinci kemancısıdır. O. V. Kanık