Bu şiiri çerçeveletip,
Edebiyat Defteri'nin baş köşesine asmalı.
Asmalı ki,
o kara sevdaların mahzun bitişlerinde,
ümitlerin tükendiği noktada,
şiirlere,
şiirlerdeki ölüm temalarına sığınan yanık yüreklere ders olsun.

Bir sevdanın yarım kalması, vuslata ermemesi,
asla hayatın sonu değildir.

Gün gelir;
''Hüznün şahikasın da raks ederken duygular
Mavi bir kelebek gelir konar sol omzuna
Gözlerinden düsen incilere inat
cok daha güzel bir mavi de''

Böyle işte...bellimi olur hayatın akışı?

Aşk yaralarının acısı ile hasbıhal ederken sen yalnızlıklarında,
çıkar gelir bir şair,
bakın neler söyler;

''
Yeniden parlar zamanla solmuş gümüş saçların
Ve bütün o üzerine kezzap dökülmüş
Kapanmak bilmeden kanayan yaraların
Üzerinde açan kırmızı güller ile can bulur


Yeniden filizlenir
Yaşam sevinci adlı tüm kır çiçeklerin içinde''

Okursunuz,
okursunuz da derin düşüncelere dalar aklınız,
gönlünüz derin uykusundan uyanır.

Ve, hayatın farkına varırsınız,
yorgun bir şiirin gülümseyen dizelerinde.

''
Tüm bahar kokularını
Ve peri resitallerini birleştirircesine
Canla başla mutluluğa demir atmaktır
Hayatın yaşamaya değer olduğunun farkına varmışlık''

Çok güzel bir şiir.
Umarım çoğaltabildik güzellikleri.