Neylersin ölüm herkesin başında.
Gün gelecek sen de öleceksin bende öleceğim.
Sanma ki bu dünya sana kalacak.
Sanma ki öldüğünde kefenin cebi olacak.

Kefenin cebi olsa içine koyardın?
Paralarını mı, altınlarını mı?
Makyaj malzemelerini mi, kremlerini mi?
Yoksa; yoksa cep telefonunu mu?
Sanma ki öldüğünde bunlar cebine girecek.
Sanma ki öldüğünde bu kadar güzel olacaksın.
Bedeninde ne güzellik kalacak ne de bakım.
Sakın ümitlenme yaşarım diye.
Öleceksin işte!
Tadacaksın o anı!
Sen de bir tabuta gireceksin ben de bir tabuta gireceğim.
Zengin fakir ayırt edilmeksizin.

Öldüğünde yanına kuş tüyü yastığını alamayacaksın.
Makyaj yapamayacak; hep put gibi duracaksın.
Gözlerin mosmor; ellerin, ayakların soluk beyaz olacak!
Eskisi gibi sarışın olamayacaksın.

Er ya da geç o mezara gireceksin zaten.
Nedir bu havaların?
Ne bu afra tafra gülüm?
Sanma ki yaşarım, sen de bir gün o ölümü tadacaksın!




14.02.2010
NEVZAT
ŞİMŞEK