Kəndli:
Yalvarıram, əl-amanda qalmışam,
Salma məni gəl azara sən allah.
Bütün yazı qulluq edib becərdim,
Yay gəlibdi, çıx bazara sən allah.

Pomidor:
Neyləyim ki əl-amanda qalmısan,
Yalvarmaynan mən bizara sən allah.
Suyum yoxdu, quruyuram kökümdən,
Peyin üçün get düz ara sən allah.

Kəndli:
Ümidimi bağlamışdım bir sənə,
Çəkmə dağı dağ üstündən gəl mənə.
Düzüm-düzüm al pomidor ver yenə,
Gün vuranda bir qızara sən allah.

Pomidor:
Nahaq yerə salma özünü dərdə,
Qohum-qonşu Rusetdədi alverdə.
Nə tapmısan şoran olan bu yerdə?
Qazanc üçün get iz ara sən allah.

Kəndli:
Çox əlləşdim, dərmanını bol edim,
Səni qoyum indi hara mən gedim?
Qazanc yoxdu özgə yerdə, bəs nedim?
Töhmət etmə mən ah-zara sən allah.

Pomidor:
Qara çora dərmanımı bilmirsən,
Ağlayırsan, göz yaşını silmirsən.
Çarəsizsən, bir utanıb ölmürsən,
Sürüş üzü düz məzara sən allah.

Bunu eşidən şair kəndliyə üz tutur:

Kəndli qardaş, yaman dolub-daşmısan,
Dərd deməyə bir söz ara sən allah.
Gümbüldənib ipə-sapa düzməyə,
Kədərinə tay söz ara sən allah.

Eşitmişdim əkinçidən gileylər,
Görməmişdim pomidor da söz deyər.
Susuz şitil öz-özünə nə eylər?
Gəl həyadan bir üz ara sən allah.

Pomidorun nə günahı ay kişi,
Durub-durub uzadırsan bu işi.
Salma üzə, gəl eyləmə təşvişi,
Düşmə belə dərd-azara sən allah.

Əflatuna çatdı sənin əhvalın,
Yazdı-düzdü ağ kağıza bu halın.
Bəsdi yetər, salma ta qalmaqalın,
Özü deyir: "Get məzara sən allah".