Derinliğinden kopup zihnimi kurcalarken bir ezgi,
Bütün yalanlarımdan sadesin gözlerimin önünde
Sakladım örselenmiş garip bir umudu
Ölümü müjdeleyen yabancı bir yerde,
Kulağıma dolsa da toprağımın zalim sesi...

Ve açılır perde,
Gecenin güneşe karşı eridiği demde
Artık eskimiştir damarlarımdaki fenalık
Hafif bir durgunluğun ardından,
Yeniden doğmak gibi birşey aydınlık

Korkutur beni sende olmak
Çünkü bütün kusurlardan arınmak demek,
Senin için bende olmak
Oysa çare değil özlemek
Acının varlığına yeni bir katkı,
Seni görmemek...
Yani bir yanım güneş, bir yanım gece
Ne sürekli kapalı olabilir gözlerim
Ne sürekli açık...

Gölgeye sinerken ışık,
Bu değişimde yaşarım seni,
Duygusallığın derin yüzünü,
Değil sen bende ben sende,
Yalnızca sen ve ben olma ümidini...




Düşüncelerimde zaten hayali ve hayati bir yere sahipsin.Ama gerçekte sen ve ben, derin bir duygusallığa meyil vermeyen iki kişi, olmalı.Sana ulaşmak için verdiğim mücadele, gerçekte anlamsız.Şuanki seni özlemem de anlamsız.

O zaman ben seni gerçekte değil, gerçeğin üstünde seviyorum...



o.k.ş