Neden sonra durmuş,
başını doğrulatarak
ve dikerek gözlerini uf’ka..
Dingin ruhların sükuneti içinde
oturmuş
itiraf ediyordu..
derin bir iç çekiş
Ve onun da sonrasında kirpik uçlarına
U/mutlu bir aydınlık kuşanarak;

- Özledim!

Evet, özledim
sende – ki ne varsa sana dair-
Uzağı yakını, öteyi beriyi..
Gözlerinde sonsuz maviliklere yürümeyi..

Ve kokunu!
Hani binlerce toynağın aynı anda dövdüğü bozkırda
-yelesinde bir doru tayın- esrimeyi..

Sonra ellerini.
O pul pul kabaran
Beyaz ve ipekten bir tül gibi
Şakaklarıma ilişen eprimeyi..

Sonra tenini..
Alazında, kandan ırmaklarımın kaynadığı
O tarifsiz tufanda erimeyi..
Ve ölüp ölüp yeniden dirilirken gözbebeklerinde
Yine o mavi
Yine o sonsuz
Ve yine o kimselerin uyanmadığı
Düşlere serilirken tekrar ölmeyi!..

Sonra ve en çok da
Dudaklarında;
-Kumdan ve tomurcuktan kaçan
bereketli- yağmur bulutlarını utandıran
Bir bahar tüllendirmeyi..

Umudu, kırlangıçların
Barışı, güvercinlerin
Ve inancı
Ve azmi
Ve yenilmezliği Zümrüd-ü Anka’ların kanadından aşıran..
Yurdumun çorak topraklarına,
Esir soydaşlarına doğru oğlumun
Yine bir bahar tazeliğinde uzanan/
uzatan türküler dillendirmeyi..
Özledim!