’ zamansız gittin aramızdan...ve hiç mekanın olmadı senin...hiç... ’


taşlı yolların paltomdaki kiri taşıdığı bir yerden geliyorum
çok zamandır gizlimde kalan bir yalnızlığım var
bu yüzden tehlikeliyim pencerenden görme beni
ya sokak lambaları kovalıyor birbirini telaşla
ya da peşimde birileri var ben görmüyorum

sen ey gençliğimin iğde kokulu bahar serinliği
pencereden süzülen ışıkla sevişiyor umutlarım
çıkmaz bir sokağın gözleriyle bakıyorum perdene
aman sakın çıkma cama dur el etme eyleme
bu kuytu yer bu bahçe saklamaz olur beni

siren seslerini duyuyorsan türkü söyle aldırma
belki de orada yoksun ben kendimle söyleşiyorum
ağzım kesik bir çığlık şarkımızı söylüyorum
intihara sürüyorum teslimiyetimi karanlık çıldırıyor
yarasalar ruhlarına kan arıyor kırmızımı kaçırıyorum

bir rüzgarla soluyorum anılarımızın tadını esiyorum kendime
sıvası dökülmüş bir yalnızlıktayım açık bir yarayım tenime
ve ciğeri barut gözleri mavzer koşanların kuşatmasındayım
metal ve motor gürültüsü birbirine karışıyor
düşlerimi kızıl bir halkadan geçiriyorum karanlığım

zaman dingin sulardan uzak akıyor içime
soğuk bir ter boşalıyor omuzlarımdan titriyorum
göllerin teknesiz kalmış ıssız sahili gibi
tenimdeki tuzu yağmurlarla karıştırıyorum
o parmaklarını karanfil tırnaklarını düşlüyorum

elimin gölgesi de söndü uykuya yakalandın anlaşılan
belki de orada yoksun ben kendimle söyleşiyorum
ayaz dikenini batırıyor iliklerime acıyor gözeneklerim
vakit kıyamet gülüşlerin halay neyleyim
ağzının kenarında kalayım bırak uzun uzun öpeyim

sessizliğim yayıldı sanırım sadece nefesimi dinliyorum
önce çaycı hüseyin’i bulmalıyım sonra börekçi cengiz’i
hem o bulvar da gazeteci de var bak bu iyi oldu
gece soyunmak üzere giysisini renk maviye dönecek
seni sevdim şimdi de bahçeni ah sevdam gitmem gerek

doğruldum kalktım arkamdan bir ses
kaç oğlum kaç bunlar ömrünü biçecek
ah zamansız vuruldum bu hikayenin sonu mu
sakın çıkma cama bugün nankör gündoğumu
bugün nankör gündoğumu…

(Hem Mert hem Metin olandan)