Fark ettim ki,

Ben her şeye yetişmeye çalışıyorum.

Fakat,

Aslında tek bir şeye bile yetişemiyorum.

Çünkü,

Herkes bana geç kaldı.

Ne derdi Üstad ;

” Sevgileri yarınlara bıraktınız,

Bitmeyen işler yüzünde( Siz böyle olsun istemezdiniz )

Herkes günlük işlerine öylesine gömüldü ki

Öncelikler unutuldu.İnsanın hayata karşı ilk adımını attığı yer önemliydi.

İlk adım !

İlk adımını attığı yer eğer böylesine yaralar açıyorsa,

Hem de kapanmayacak yaralar.

El de gelir, o yaralara tuz basar.

Hayat o kadar hızlı geçiyor ki,

Değer miydi dünyanın yükünü kaldırmaya,

Değer miydi, sahiden ...

Şimdi büyüdü o çocuk,

Kaç yaşına geldi,

Sevgisiz, ailesini yüreğinde hissedemeden..

Bir başına büyüdü.

O uğruna gidilen şeyler belki bu dünyanın mülkü,

Ama her kapıyı açamamış belli ki !

Yaralarını satın alamamış o çocuğun,

Gülüşlerini içtenleştirememiş,

Size böylesine yabancılaştırmış kendini,

Sizin için fark eden bir şey olmamıştır,

O çocuk her şeyi bi başına yaşamaya alışmış,

Büyümüş, serpilmiş..

Siz hala yoksunuz,

Bundan sonra gelseniz ne olur ki..

O artık geç kalınmış bir çocuk !

Seher BARUT