—Ne aşklar yarıda kaldı da/ yine de aşk kazandı…

(şiirlerde adın geçiyor/ dinle bak!)
Bir milyon şair gelse anlatamaz aşkımı
Ne sözler sensindir! Ne de harfler…
Bir tek sen varsındır içimde tarifsiz
Sadece sensindir “seni seviyorum” da ki…


—Yokluğunda yüz mevsim devirdim bu bedenimde
Sonuç: yine yoktun-her zamanki gibi…

Fırtına koparıyorum dallardan, kuşların kanatlarından,
Telaşlı bir ikindi vakti ağlıyorum/ sonra sen;
Bir sen geliyorsun aklıma, sesin yankılanıyor içeriğimde,
Düşüyorsun olağanca güzelliğinle, şaşırıyorum…
Galiba sadece senin varlığınla hayata sarılıyorum…

—Bilmiyorsun ama ben en zor tümcelerden geldim sana;
Çevirdim hayallerimi çıkmaz sokaklardan…
Adını “sen” diye, değiştirdim tüm güzelliklerin,
Artık mutlulukta sensin, aşkta ve en çok ölüp tekrar doğmakta…
(bak her şeyde “sen” diyorum, duy artık!)


Hüzün kokan aşkları biliyorum…
Ama olsun ben yine seni bekliyorum!

…Yüz yerimden vurulmuş gibiyim, delik-deşiğim,
Aşkından başka çoğaldığım tek şey yine aşkın…
Hep o senli aşkın/ bende içimi kemiriyor;
Ölmek başka bir şey yaşamanın yanında…
Tıpkı sensizliğin gibi… Susuşun gibi…
(konuşmuyorsun ama duyuyorum ben yine de…)


Bir şiirden doğurmadım seni zaten yakışmazdın da,
Çünkü hiçbir söz(cük)le anlatılamazdın/Yanılmadım.
Anlatmadım, sadece anlatılamayacağını ispatladım şairlere…
İhtimallere kanmadım/ düşünmedim sensizliği,
Ve kimsesizliğimde yalnız bir renk gibi siyaha çaldım hayallerimi…
Üstelik siyahtı zaten düşlerim de yokluğun gibi…
(sanma ki gece siyahtır/ oysa güneş yok diye ölür tüm renkler…)

—Bir milyon şair değil; sen gel yeter ki tarifinle, hani yüreğindekiyle…