Âsümandan gizli, âfitâba düşen cemren
Yeter ermeye vuslat ol açar açmaz gülüm
Yağmur gibi yağmakta, mehtaba düşen cemren
Gönlüme yedi milât ol açar açmaz gülüm
.
Katre katre saçarken, perdeler kıskanıyor
Mâziden kalma sanki, eski kesik kanıyor
Nazarı itibarı, sesi kısık anıyor
Cennetten gelen evlât ol açar açmaz gülüm
.
Güzellik kıbleleri, sende sürgündeydiler
Hicrân sallayan eller, tekessür gündeydiler
Yetkin hasretti bakış, göze üzgün deydiler
Secdeden çıkmaz salât ol açar açmaz gülüm
.
Kavuşanlara kucak, havva sevecenliği
Karanlık kuytularda, aşkın müstehcenliği
Leylâ leylâ dedirten, Hakk’ın bilecenliği
Mecnunuma tek cellât ol açar açmaz gülüm
.
Kıvılcımlar salmakta, gönlümüzde yaşayan
Damla damla taş deler; gözümüzde yaş ayân
Sineleri kavurur, dişisiz bir aşiyân
Bağnazıma müşkilât ol açar açmaz gülüm
.
Kaleminin kömürü, bu müstakbel kaderim
Yoksulluğun kalbinde, sanma hasbelkaderim
Sükutun esrârında, meyus ve mükedderim
Bir sultâni hayâlât ol açar açmaz gülüm

...........................
Tekessür :: Çoğalarak çoğalan
Meyus :: Üzgün
Mükedder :: Üzgün olmanın müzmin hali :(Şimdi artık meyus ve mükedder yaşayıp gidiyoruz)
Âsüman :: Gökyüzü
Âfitâb :: Güneş


.