Şiirin konusu beni için sürpriz oldu doğrusu. “Esir maddesi” kavramı, çok kısa bir zaman önce, araştırdığım bir konu. Elle tutulamayan, gözle görülmeyen soyut bir kavram; Descartes’in, “boşluk paradoksu” diye tarif ettiği, aslında kainattaki boşluk ( boşluk; hiçbir şey anlamında değildir) değil de, adeta eşya ve hadiseler arasında ( arkasında ) fon müziği gibidir “esir”. Ve esir maddesi, Hud Suresi 7. ayette ele alınan, su gibi bir maddedir ki, kainat ve yedi arz, bu maddenin yaratılmasından sonra, ibda ( yoktan varedilmiş) edilmiştir. Dolayısıyla, kainatların varolmasında ve icat tecellisinde merkez “esir” maddesidir. Bu madde, durgun, statik, ölü bir madde değil, son derece işleve sahip, hadise ve eşyanın tefsiri gibidir. Atom altı, kainatın en küçük yapı taşıdır, parçacık ve taneciklerden oluşmadığından da, bölünmesi imkansızdır. Yukarıda, konu ile ilgili söz ettiğim ayet dışında, esir maddesinden söz eden, "Sema, dalgaları dinmiş bir denizdir" hadis-i şerifi de vardır.
Zamanla anlıyoruz ki, esir maddesi, kainatın ilk harcıdır ve haddi ve hesabı olmayan fezanın iç kısmı, boşluk değil, esir maddesi ile doludur. Bu madde, aynı zamanda kainatın düzgün ve sağlıklı işleyişinde, çok önemli görevler üstlenmektedir. Gök cisimlerinin, cazibe ve dafia kanununa göre, kendi yörüngelerinde hareket etmeleri; hararet, sıcaklık, elektrik oluşum ve bunların iletilmeleri bu madde ile olabilmektedir. Yine bu madde sayesinde, sesler duyulmakta, renkler görülebilmekte, hava akımları ortaya çıkabilmektedir.
Esir maddesinin işlevi, bir tevhit delili olarak, kainatın kendi kendini yarattığı safsatasına vurulan bir tokat gibidir. kainatın, asla tesadüfi olmadığını, arkasında bir kudret ve iradenin olduğunu işaretlemektedir. bu kadar düzgün işleyiş, birbirini izleyen son derece karmaşık fakat kurallı oluşumlar, elbette Yaratıcıya inanmayı şart kılar. farklı bir durum olsaydı, her eşyanın ve hadiselerin arkasında binlerce, birbirinden habersiz, ( fakat nedense uyumlu çalışan) eller aranacaktı. bu durum safsatadır, akılsızlıktır.
şaire gelince, çok zor, karmaşık konulara hakimiyeti ve bunları ele alış yöntemi çok farklı. günümüz türk şiirinde, şiir yazmanın şiir okunmasından daha fazla olduğu durumda, bu tarzı ile kendisini ayrı tutabilmekte. şiirlerinden anlıyorum ki, okumaları, şiir yazmasından çok çok fazla. elbette ki, bu zafiyet !, ketumluk! kendi tercihi.
bir de cesaretinden bahis açmalıyım doğrusu. bu şiirinde olduğu gibi, şair telaşlı değil. oturup sıradan bir aşk şiiri de yazabilirdi ve bu şiir hiç yorucu da olmazdı. ama öyle yazmıyor işte. bir şeylere yetişme, söz pazarlama, ikna etme, kabul edilme endişesi yok.
çok zor bir konu, ta aristodan beri tam açıklanamayan, hatta yakın bazı kavramlarla da karıştırılan bir konu hakkında, hem de şiir yazmak cesaret doğrusu. tebrik ederim. benim şair listemde, en başlardadır kendisi.
selam ve saygıyla...


YİĞİT ENDER KOÇ tarafından 7/7/2013 2:24:17 PM zamanında düzenlenmiştir.

YİĞİT ENDER KOÇ tarafından 7/7/2013 2:25:27 PM zamanında düzenlenmiştir.

Sadece neden diye sorabilmek hakkı yeterdi
bana sorsalar yeterdi, bulmak için.

Neyse,
herşey yine eskisi gibi oluyor usta,
ateş yakıyor, kül uçuyor... Yağmurlar yıkıyor
zihinlerimizdeki nasılları, niçinleri.

Yine düşündüm işte, zorla değil ya :)
Felsefe neden ötelenir hep benim güzel ülkemde,
bilsem :(

Ne güzeldi şiiriniz ve sunumunuz.
Tebriğim saygımla şair.

şiirdi
güzeldi
derindi
içseldi
boyutsaldı
soyutsaldı
dı
dı
dı
şaka bir yana
şair
gerçekten soyut ortamda dolaştırdığı kalemle;
bazı duyguların yoğunlaştıkça beş duyumuzun dışındaki duyularımızla kavradığımızı,
aşk gibi(gibisi fazla) 'ın ise tamamen duygu dışında olduğunu anlatıyor. tanımlanmasının zor olduğunu
ve
de daha ilginci kontrol edilmesinin.

tebrik ve saygılarımla şair