Çorak bir arazi de ektim gönül gülümü
Su taşıdım sadakla gece gündüz suladım
Yalnız yar’e sakladım açan nazlı alımı
Uçan kuştan gizleyip gelmesini diledim
Adrese gerek yoktu ’ah^deseydi duyardım
Onun güzel hatrına kısa ömre kıyardım.


Aradan yıllar geçti umut gölü kurudu
Suya ihtiyaç duyan gönül gülüm ağladı
Yaban elde kalışı kurda kuşa yaradı
Gelen geçenin lafı yüreğini dağladı
Boşa bekleme deyip alay edip gittiler
Yüzü zaten solmuştu derdine dert kattılar.


Arada yağan yağmur kurutmadı gülümü
Sabır kovalarıyla artan suyu doldurdu
Kızgın güneş altında düşünse de ölümü
Akşamın gölgesine sinesini daldırdı
İnat edip bekledi gün geçtikçe büyüdü
Yarin tatlı sesini hayal edip uyudu.


Sevdasını beklerken başı göğe ermişti
Bir deli rüzgar esti dallarını kopardı
Ağır kışın ardından yeni sürgün vermişti
Yar’i onu görseydi sevda ile tapardı
Yetiş yar diyen sesi rüzgarlar da boğuldu
Gözlerini kapatıp ölüme teslim oldu .


Ayvazım DENİZ