Ben bu şiiri bitirdiğimde
kendimde seni unutmuş olacağım ...
Boğazıma takılıp sana duyuramadığım ne kadar çığlıgım varsa,
ses tellerimle birlikte kulaklarına asarak gideceğim ...
Yakarışlarımın ayaklarının bastığı izlerde,
yitik oluşunu,
tükenmişliğimin bedelini hatırlayarak ödemek istemiyorum ...
Nasılsın ?
Ne yapıyorsun ?
Kiminle nerde ne halde yaşıyor ve yaşlanıyorsun ?
Diye;
Ve buna benzer bir çok cevabını bulamadığım soruları,
Bedenimin tavanına mıhlayıp,
Beni senden sökeceğim ...
Ruhumu tekrar tekrar sana esir etmemek adına ...
Adım gibi,
Hatta adımdan da öte emin olarak,
Gözlerini zımbaladığın yüzümden söküp,
Beni senden çalacağım ...


Tükenmişliğim için sana ne demeliyim bilemiyorum ...
Ama şunu biliyorum ki ;
Kurtuluşumu umut ederek,
geri döneceğimi umut etmeden senden ben gideceğim ...
Bu kez inat ettim ...
Kendimi sende bırakmadan, beni sende terk edeceğim ...
Sende bilirsin zaten;
inadımın ne denli beni çekilmez bir ADAM ettiğini ...
Mülteciler gibi yüreğimi göçebeye zorlayacağım ...
Gittiğim yeri de bilmek istemiyorum ...
Gittiği yeri bilmeyenler,
Dönüşü düşünmeyenlerdir Sevgili ...
Yollarıda sileceğim hafızamdan ,
Yolunu bilmeyen,
Geriye dönmeyecek olanlardır Sevgili ...
Çürümüş gövdemden sıyrılarak ,
Acıtan vedaların, hazzını tatmak istiyorum ...
Beni senden terkediyorum ...
Çünkü seni daha fazla,
bende düşünmekte istemiyorum ...
Benide sen’de düşünme lütfen ...
Sen yine de beni,
Seni düşünmüyor bil ...

Yokluğun yalnızlığımla birleşince ,
beni senden en uzak yere bırakacağım ...
Susuzluğuma, sensizliği liğme liğme edip,
Yüreğimi avutacağım ...
Neyse ;
Saçmalamaya başladım sanırım yine ...
Hadi,
bari bu kez ve ilk defa bana yardımcı ol ...
Sana yalvarmıyorum ;
Sana dileniyorum ...
Seni unutmam için bana el uzat, aman diliyorum senden,
Unutmam için seni, bana yardım et ...