Bir sebep..

Bir sebebi olmalı diyorum..

Kendime bile yetemezken,

Sen’i, Bana bunca taşımak da nesi..

Neydi aramızdaki bu tuhaf yabancılık..

Neydi diyorum..

Ve gözlerim nemleniyor, susuyorum.

Sen’i çekip çıkarmaya çalışıyorum kafiye yüklü şiirden,

Üstün başın darmadağın,

Dağılmışsın,

Yenilmişsin,

Yorulmuşsun,

Ellerin kanlı, öyle çok günaha bulaşmışsın ki..

Kurtaramıyorum Sen’i..

Gözlerimin önünde ölüp gidiyorsun şiirin içinde..

Avuçlarımdan kayıp gidiyorsun ölümsüzlüğe..

Ölüyorsun binlerce defa şiirin içinde,

Can çekişmelerine şahit oluyorum,

Gelgelelim..

Kurtaramıyorum seni geçmişin o kasvetli vebalinden..

Ne yaptıysam olmuyor, ölüyorsun kendi içinde..

Hem de binlerce kez..

O’ysa ki ben Sen’i Bana taşımıştım..

Ölsen de orda bakiydin, ilelebet..

Artık umudun son halkası da yere düşüyor,

Ve Rabbim diyorum..

Rabbim koruyor Ben’i Sen’den..

Gözlerim yaşlı, kabullenmeye mahkum ediliyorum,

Ben de ölüyorum aslına bakarsan..

Ben de..


Seher BARUT