Bana kızma anne,beni biraz dinle sadece,

Bağırma,tepki verme,ne kendini nede beni daha fazla üzme,

Aramızda git gide kopan bağlara daha fazla hasar verme anne

Sakın bana kendi doğrularını öğretme.

Sen;kendi doğrularınla tutunmuşsan hayata,

Bende öyle tutunmalıyım,öyle durmalıyım ayakta.

Sen;zamanının getirdiği baskıyla söyleyemediysen bunları ailene,

Benden de aynısını bekleme,ben söylerim anne.

Bu zamana dek düşlerimi yıkmak için özel bir çaba mı sarf ettin bilmiyorum anne

Bazen neden bilmiyorum ama,sen bana bir şizofren hastasıymışım gibi davrandın

Oysa kandırabilirdin beni,hayallerim yıkılsın istemeseydin…

Sen beni hiç anlayamadın anne!

Yatağımda hıçkıra hıçkıra ağladığımı,çığlıklarımı duymadın!

Belki de duydun da,geçer dedin,önemsemedin!

Sana olan bu kızgınlığımı sen yarattın anne SEN!

Her haksızlığında,’seni ben dünyaya getirdim’ dedin,kaçtın...

Evet anne haklıydın, beni sen dünyaya getirdin, ama BEN İSTEMEDEN!

Seni ben seçmedim,istemedim anne, böyle bir hakkım yoktu..

Seçebilseydim seni seçerdim beklide,

Ama;beni anlaman şartı ile…

Oysa sen beni istedin anne,

9 ay yolumu gözledin,beni bekledin.

Ama bir gün de 2Doğmak istiyor muydun?’ demedin.

Sana, yani size şükretmeliyim belki de.

Ama ben bu karanlık ve pis dünyaya gelmek istemedim anne

Ve sen her zaman istemediğim şeyleri yaptığın gibi

Bunu da yaptın anne..

Beni dünyaya getirdin, ama ben istemeden!

Benim doğrularımı inkar ettin,

Ben sözümden dönemem! Mantığınla hep düşüncelerimi ezmek istedin.

Eğer biraz buna alışsaydım,boyun eğseydim,

Senin gibi olabilirdim.

Ama ben ezilmeyi hiç istemedim anne senin gibi…

Ben seni değil de kendimi dinledim.

Beni;ailenin seni yetiştirdiği gibi eğitmeye çalışmamalıydın anne

Hata yaptığında kabullenebilmeliydin.

Beni ‘Özgür’ yetiştirmeyi kabullenebilseydin,

Hiçbir şey böyle olmazdı anne.

Ben,senin bana veremediğin o özgürlüğü elde etmek için böyle kavgalar etmezdim seninle

Kalbini kırmazdım,sana kızdığımda ben özür dilerdim

Böyle dik başlı-ki bu senin görüşün olmazdım.

Sen özgürlüğü istemedin anne!

Yıllarca kötü bir şeymiş gibi beni ondan kaçırmaya çalıştın

Lakaplar taktın,dik başlı,inatçı, terbiyesiz dedin

Ve ne yazık ki tüm bu senin görüşlerinin ortak anlamının aslında özgürlük olduğunu
bilemedin..

Vücudun yıllarla değiştiyse de,düşüncelerin takıldı kaldı yerinde

40 yıl önceki yoz kurallarla, ahlak adı altındaki aptallıklarla düşüncelerimi elde etmeye
çalıştın..

SANA ACIYORUM ANNE! Acıyorum bu düşüncelerine..

Belki kötülük etmek istemedin ama,

Tutsaklık,eziklik,suskunluk aşılamak istedin bana.

Ses çıkartmayayım istedin..

Neden anne???

Kişiliksiz bir kişi olayım diye mi?

İşte bu yüzdendi anne tüm kavgam.

İşte bu yüzden sen her SUS! Dediğinde ben avazım çıktığı kadar bağırdım.

İşte bu yüzden sana ‘SENDEN NEFRET EDİYORUM’ diye bağırdım,ağladım

Bu yüzden sessizce her yere bu kelimeleri kazıdım;

KEŞKE ANNEM OLMASAYDIN, KEŞKE DOĞMASAYDIM…

Seni seviyorum anne!!

Tüm bunlar sana olan öfkemdendi!

Biliyorum ki sende üzüldün,ağladın

Ama beni hiç anlamaya çalışmadın..

Eğer beni birazcık anlasaydın,bu durumda olmazdın ve olmazdım…

Her şey senin suçun değildi anne, fakat büyüksün benden

Öğrenmesi gereken bendim, sen değildin!

Öğrenemediysen de, eğitmeliydin kendini benim gibi

Sen benim sessizce attığım acı çığlıkları duymalıydın,

Cahil kalmamalıydın, eskisi gibi….

Biz seninle olamadık anne…OLMASI GEREKTİĞİ GİBİ…

Ve çözüm senin elindeydi anne, belkide ikimizin elindeydi…

Ama biz yapamadık, YAPAMIYORUZ!

Belki de ikimizde sorumsuzuz….

Yapmamız gerekenleri yapamıyoruz…

Ama artık yoruldum anne,

Bu beden yoruldu!

Ve artık olmamız gerektiği gibi olana kadar, sana olan anlayışım durdu!