Dön artık
Adın dilimde asılı kaldı
Unutmak mı seni
Aklım bu sevdanın esiri kaldı
Canı boşladım şu zavallı bedende
Gittiğin yolar seni değil
Beni benden aldı
Dön artık
Tende kışladı bu arsız zulüm
Ruhumu bekleyişlere saldı
Bir durak ötesi ölüm ...

Dön artık
Geçtim yokluğundan kayboldum özleminde
Devirdim kirpiğimi, uykuları yaktım gözlerimde
Sabaha güldüğüm her an birbirinden de sefil
Bir tebessüm ki gamzemde kapkara bir çöküşe kefil...
Bil ki bu hüzün,
Seni saklayan şehrin
Yüzüme düşen puslu rengidir
Bil ki bu hüzün,
İçimdeki karanlığın
Bitmek bilmez gecelerle ahengidir..

Dön artık
Vedaları uçurdum kumruların kanadında
Kırıldı umut dalım soldu son yaprağımda
Güz düştü nefesime çıkmadı bir an sesim
Hüsranım sanki düğümlendi boğazıma
Sustukça ağladım
Ağladım
Ağladıkça düştüm bir kederin çıkmazına ...
Gözyaşım yetmedi bazen
Bağrımdaki yangının közlerine
Bir damla sen bulamadım
Nehirleri usandıran gözlerime

Dön artık
Bir buruk yürektir acımadan beklettiğin
Beklettikçe böyle ruhumdur eskittiğin
Bir yaralı türküdür sensizliğin ezgisi
Kırık bir sazla çalıpta söylettiğin

Dön artık
Kendimi bulayım kaybettiğim yerde
Yeniden başlayayım bittiğim yerde
Bekliyorum hâla bıraktığın yerde
Dön artık
Yaşamıyor bırakıpta gittiğin
Bilesin ki ,gölgendir ölüme terkettiğin ...
Dön artık
Yankılansın sesin gecenin tenhasında
Seviyorum hâla seni bir İstanbul tadında...

01 Temmuz 2013

k@lbinin £lind£ k@l£m ols@


Arzu Karadoğan