ılık bir kimsesizlik dövdükçe düşlerini
sağına soluna düştükçe karanlık bir silüet
aklın yağmalandıkça
peydah oldukça parmaklarında
başıboş kederler
ve sesin yankılandıkça
boşluğun bile boş geldiği zamanlarda

tutunamazsın


dokunamazsın bir elinle diğer eline
buz kesiği bir telaş yıkar geçer gözlerini
çocukluğunu yakar cılız bir alev
kaçtığın neresi
ve nerden kaçıyorsun

bilemezsin


uyuyamazsın hiç bir gece
yaslanıp yastığına
uyku diken
uyku kor bir yangındır artık
şahit olduğun şafaklardan
kalkar gelir karabasanların karası


düşünemezsin


hiç bir anlam
anlamsızlığının yanına yakışmaz
anlatamadıklarındır azrailin gölgesi
bu yüzden
siyahtır yazdığın şiirler
bu yüzden
en çok kendini inkar eder kalbin


üçe bölünmüş odalarda
yer bulamadıkça kendine
yersiz yurtsuz bırakırsın bütün çocukları
her gün
yeni bir denizi kurutur kuraklığın
ve her deniz
önce senden vazgeçer biraz
biraz da
gökyüzünden


iflah ın kesilir önce
cümlelerinin altına döşersin ömrünü
düşersin göz çukurlarına yar’in
velhasıl
nereden düştüğünü anlayamazsın


kolay görünse de yaşamak
yaşar gibi yapar

yaşayamazsın...