Bir tek sen, bir tek ben
Her şey silik, her şey bulanık
Kalemimle senin aklın arasında
Bir çizgi var, bir boşluk var.
Ellerimde düşüncelerim,
Sonsuz bir hayal kırıklığı
Görünmeyen bir duvar gibi
Bir nehir var, hep seni taşıyan.

Aklımda dönüp duran yıllar,
O eski günler, o gülen gözler,
Birbirine değdiğinde parmak uçlarım
Ve içimde yankılanan o sesi hatırlıyorum:
Evlenir misin benimle?
Bir soru kadar basit,
Bir gökyüzü kadar derin.

Yanımda olduğunda,
Bir ışık oluyorsun, bir ateş
Gecenin karanlığında,
Sonsuz rüyalar içinde kaybolurken
Sabahın bir yarısı,
Uyandığımda ne kadar uzak…
Bilinçaltımda sen, her şeyin ötesinde
Ama yine de yok olan, hep kaybolan.

Her bir kelimem,
Her bir göz kırpman,
Bir düşünün gölgesi gibi
Yavaşça eriyor, kayboluyor
Yokluğunda varlık buluyor,
İmgeye dönüşüyor, soyutlaşıyor.
Ve bir gün, bir an…
Her şey, her şeyle birleşiyor,
Senin akışında yok oluyor.

Bir çizgi,
Bir boşluk
Ve bu suskunluk…
Bir kalemin kırılma noktası,
Bir suskunluğun başladığı yer.
Sonsuzluğa akıyor her şey,
Ve sen hep, hep kayboluyorsun…
Bir bilinçaltı,
Bir hayalet gibi.
Sonsuz bir dönüşüm,
Ve senin içinde kaybolan ben.


Turgay Kurtuluş