1
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
884
Okunma
KİMLİK
Yıkayıp birdenbire
Kubbesiz abartıları
Çoktan astık bir mandalla.
Üzerlerinden ne güneşler geçti.
Kökünden koparıp yürekleri
Bütün cilalarını soyup zımparaladık;
Çırılçıplak kayın cesedi.
Ayaklarımızın altında sürgit,
Acıyacak.
Bizim de liflerimiz
Kopmasına birkaç mevsim yeter.
Biriktirdiğimiz yapraklar daha sarı daha bir kuru.
Sarnıçlara kaçtı bütün birikmelerimiz.
Kim bilir,
Hangi deniz koynunda besler.
Yanaşımları "utandık zamanlara" bıraktık
Uzak bir kuş sürüsüne,
Takılıp sürüklendik.
Adsız bulutlar yığıldı göz uçlarımıza
Kaldık eşiğinde, gece denilen ayyaşın.
Ayılmak uzun sürdü:
Ayrılmak,
O kadar kısa;
dokunmak,
O kadar kısa;
Milyar yıllık zamanda.
Ve çoktan kovaladık gölgelerimizi
Biz yoktuk aslında...
5.0
100% (1)
Cevap Yaz