-Sonbahar-



Bir yapraktım önce

Sonbaharda sararmış hafifçe

Tepeden Ankara’yı seyre dalmıştım

Uçup gitme özlemiyle yanmıştım

Bir yanda kırık dökük gecekondular

Ellerinde sapan avcı çocuklar

Diğer yanda özgürlük var

Derken bir rüzgâr

Esti

Kopardı, aldı beni

Önce yükseldim göklere

Ve yöneldim bilmediğim memleketlere

Ben hep armut görmüştüm ağaçta

Ve bir kavak vardı yalnız yanında

Şimdi başka ağaç, toprak, insanlar

Kucak açmış bekleyen nice güzellikler var





Kapıldığım rüzgârla gezdim bir sürü diyor

Kiraz ağaçları gördüm, kıpkırmızı kirazlar

Ve erikler, kaysılar bin bir türlü böcekler

Ve elbette çiçekler

Çeşit çeşit toprak gördüm her yerde

Sahilde, çölde, dağda, derede



-Kış-



Ve sonra kesildi aniden rüzgârım

Sona erdi sonbaharım

Yeryüzüne indim süzülerek yavaş yavaş

Ve süründü bedenim yerlerde dağ taş

Kimi zaman ezildim ayaklar altında

Sonsuzluk sandığım şey sonum oldu aslında

İşte doğa diyor ki: "Bitti şimdi yoldaşlık"

Ve istikbalde kış görünüyor artık





Karıncalar bedenimle kışladı.

Ve merasim başladı;

Çamurlarla yıkandım önce

Nefes kesen soğuk asıl işkence…





Kış beyaz kefeni giydirdi

Vücudu toprağa değdirdi

Ve toprak içine aldı beni

Parça parça etti, çürüttü bedeni

Çeşit çeşit mahlûkatla uğraştım

Zerre zerre kâinata karıştım

Çok dolaştım ve toprakta yatıştım

Toprak oldum, yadırgadım ya... alıştım



-İlkbahar-



İlkbaharda tohum düştü içime

O da benim gibi daldan ayrılmış zerre

Vücudumda besledim büyüttüm

Bana ait ne varsa, içlerinde yürüttüm

Fakat içime sığmadı bedeni yırttı

Bir fidan oldu da dışarı çıktı

Kökü bende özü çimende bir gül fidanı

Ben de süzüldüm içine oldum dikeni



-Yaz-



Yaz geldi

Tek düşman böcekler dostumuz yeldi

Güneşle beslendik günlerce

Ve gülüme ay vururdu her gece

Her yağmurda su içtik kana kana

Tohumlar bıraktık köklü vatana





Ummadığım anda geldi ayrılma vakti

Aşk oldu ayıran gülle dikeni

Aldılar gülümü bir bukete koydular

Ellere batmasın diye beni ondan yoldular





Seveni sevdiğinden ayırıp sevdiklerine sundular

Gülü dikenden ayırınca sanki adam oldular.





Fuad Yerlitaş / Kasım 2005