tenime gel/
kar
ve çarp dağıl…

kent yaşıyorsa hala gecelerin beyazında
yazılmamış bir şiirin son mısrası ellerin

pembemsi,
kırmızı ve mavi…

izlerken seni odalarının karanlığında,
parmak uçlarımda taşıya biliyorum
ateş/böceklerini
ve yasını tutuyorum güvercinlerin…

bilmeden daha ne kadar
ne zaman geçmesi gerektiğini
unutamıyorum.
seni
ne de hiçbir şeyi
hiç…….

trafik lambaları/kent ışıkları
yaşama telaşı kalabalıkların ki
sularda akmaya bilir
yollar kapanabilir
ve çekip gidebilir zaten
hiç……

ama hiçbir zaman olmayan…..

ve ben ki
sevgilim olmayan sevgili;
böyle geceleri üzerime çekip
tenindeki tüm renklerinin
yasını tutabilirim
yapabilirim bunu sana
sadece sana

gök/
-yüzünün derinliklerinden indirdiğim
bütün buz parçaları ile dokunup

çünkü/yar-a…..
çünkü
ve aslında kabuk
sureti yüzünün
su
cemalinde
damla
gel üzerime
dayan tenime
rüzgar
kar ve soğuk
çarp ve savrul
parçalan ve dağıl
çünkü kor
har ve yangın
çünkü köz
ve teninde külleri….

yanmış kanatlarım
uçamıyorum/aşk’a…

durgun/sessiz ve hazır her şeye
bir beden dili yine
ve kar altında kalmış bütün hisler
don/muş.
devam etmemeliyim/kendime
kim bilir
belkide haritası yok avuç içlerinin
olmasına da inanmıyorum.
İnanamıyorum
ve biliyorum unuttuğunu
tutkuları ve ihtirasları
nereye sakladığını ki
sararken ölü düşlerini yosunlara
omuzlarında bir yük ağrısı su/tuzlu…


ve buz tutmuş
yüzün
buğulu nefesimle siliyorum…

bil ki sevgilim olmayan sevgili;
s/özler biterse
aramızdaki sözler biterse
savaş mı bu
ve barış hep mi imkansız

bir merhaba’n değiştirir dünyayı
bir merhaba’n…




(...)