tek şiirlik sairdim ben
yaralarımı sevgiliye bırakıp sokaga cıktım
o gün bugun kagıt toplar
topladıklarıma tek satır yazamam
tanrım ona acır bana dokunur
bana dokunur ona asık olur
geldiginden beri
giden her anım
tuttugum her gunluk sayfası
zamanı yazınca durmuyor hayat
hayatı yazıyoruz diye adam sanıyoruz kendimizi..
hissedilemeyen figurlerin resmini cizemiyorus
aslında aklımıza işlenen hayallerin kurgusuna aşinayız biz
sahip olamadıgmız bilincin agırlıgına mahkum
hala yoksun diye yazılıyor bunlar
gelseydin yoklugunla acılmazdı bu karanlık...

özledigin ben
bekledigin ben
aklından cıkarıpta bir dakika uyuyamadıgın ben
simdi ben
senin baska bir hayata tutunamadıgın
senden baska bir kadına tutulsaydım
ne sen kalırdın ardımda
ne de ben
bu kafiyesis şiirin nefes alamayan satır aralarında...