Bitmeyen bir hüzünle yoğruluyordu yürek
Ben sessizlik trenlerinde ebedi bir yolcuyum
Saklıyım, yasaklıyım, yaslıyım ve de ürkek...

Yaslıyım karanlıkta bir gül bana güldüğünden beri
Saklıyım o güle dokununduğumdan beri
Ağladığımdan beri yasaklıyım ben sana...
Aşkına şiirler yazıp yaşlanırken ellerim,
Karanlıkta bir gül baktı gözlerime benim!
Sonra içimden öldüm yana yana
Küstüm işte o gülü gördükten sonra sana...

Hapsolmuştu, köleydi bir gül karanlıkta!
Özgürlüğün yokluğunda türküler söylüyordu,
Karanlıkta, beyazlarla dolu şiirler yazıyordu...

Şiir yazamadım bir daha asla!
Yazamıyorum o gülün şiirleri yerleştiğinden beri aklıma
Kalbimi eline alırken gül!
Kalbim karanlıkta bir gülün elinde atarken, ben...
Ben evimde öldüm bir an!
Karanlıkta bir gül şarkılar söylerken kalbime
Batırırken dikenlerini senin isminin üzerine
Ben diriliyordum yatağımda...
Gülün kokusunu aldığımdan beri ben!
Aşkımın dışındaki herşey sen...

Karanlıkta bir gül yapraklarında harfler
Kalbinden gözlerime akıyordu şiirler
Mısralarından tuttum, gül kokuyordu imgeler

Karanlıkta bir gül, kokuyordu buram buram
Kırmızıydı inadına çok canlı ve esrarengiz
Dudakları vardı gülün öpmek için beni!
"Beni beklemiş hep"
Öyle dedi kulağıma...
Karanlıkta bir gül bana güldüğünden beri
Azaldı seni sevmelerim
Karanlıkta bir gül beni beklediğinden beri
Gülümsedi cümlelerim...

Karanlıkta bir gül, artık birlikte susuyorduk
Susmak için bir arkadaşım vardı, evet!
Onunla susup, onunla somurtuyorduk...

Geceler bizimdi!
Renklerin ülkesini anlatırdı bana
Karanlıkta, siyahta, renk düşlemek güzeldi
Güzeldi onunla karanlıkta sarılmak
Dikenleri bana batmıyordu, sarılırdık hep
Her gece öperdim gül yanağından
Karanlıkta bir gül masal anlatırdı bana
Uzak ülkelerden, yakın ülkelerden
Bizim ülkemizden..

Bir yokmuş ve yine yokmuş derdi o hep!
Karanlıkta bir gül sitem doluydu aslında,
Bize hep yok mutluluk... Ve hiç olmayacak derdi ağlayarak...

Mutluluk uzak durmalıydı bizden!
Karanlıkta bir gül sevdiğimden beri ben
Mutsuzluğumu sevmiştim biraz daha fazla
Susmayı sevmiştim onunla
Kalmayı sevmiştim ışıksız, karanlıkta...
Karanlıkta bir gül ismimi söylediğinden beri
Güllerle konuşuyordum ben
Karanlıkta bir gül sevdiğinden beri beni
Ben seni terk ediyordum yüreğimle ebediyyen...

Karanlıkta bir gülle nefes aldığımdan beri
Oksijensiz, susuz, ekmeksiz ve sensiz yaşıyorum
İnsan mıyım hala ? Bİlmiyorum.
Ama ben ne olduysam sensiz!
Sen hep insan kal bensiz...