Gidişinden bana kalan tek miras sözlerindi.
Havaya savurduğun sözlerin,
‘Gitmeyeceğim’ diyerek gidişin.
Ve bittin.
Ben kaldım yine paramparça dört duvar arasında.
Hırkamın köşesine sinen kokun avutmuyor gecelerimi.
Gecelerimin ayazı seni bekliyor ayazına.
Haykırıyor çığlık çığlığa.

Sesi titriyor zor bela konuşuyor.
Özlemek ne zormuş sevdiğim!
Sevmek ne zormuş.

Elazığ dar şimdi bana.
Gazi caddesi yalnız kaldı gidişinde.
Sen gittin ya bu şehir yetim.
Güneş doğmuyor hiç,
Gidişin kuraklık başlangıcı adeta.
Bak hazar kurudu!

Ne bir güneş, ne bir bulut,
Yağmuru da mı götürdün beraberinde.
Ah! Benim insafı yoksun yârim,
Giderken yetmedi mi benden götürdüklerin?
Elazığ’ın suçu neydi bu oyunda?

Yalnız yürüyorum yetim kaldırımlarda.
Ellerim ceplerimde, gözüm ufukta.
Sonra bir köşe başında duraksıyorum,
Gözlerin değiyor gözlerime.
Aşk galip geliyor bu oyunda.

Büşranur Erayabakan