Önceleri hiç yoktan sığınacak bir limanım vardı
Şimdi ise birtek yalnızlığım var avuçlarımın arasında
Gözlerim dalıp gidiyor uzaklara doğru
İçimde adını koyamadığım büyük bir sıkıntı var
Kendimi atmak istiyorum dışarlara
Delice yürümek istiyorum boş kaldırımlarda

İçimdeki anlamsız sıkıntılarımı bir kenarıya fırlatıp
Tadını çıkartmak istiyorum bu güzel hayatın
Ama olmuyor ne yapsam atamıyorum dertlerimi
Sanki gizli bir güç engel oluyor tüm bunlara
İçim içime sığmıyor,sanki patlayacak gibiyim
Birileri dokunmaya kalksa sanki ağlayacak gibiyim

Bu kısacık ömrümde ben kendime bile yetemezken
Şimdi ise omuzlarımda kocaman bir yük var
Yorulsamda ölsemde taşımak zorundayım bu yükü
Adım gibi biliyorum ki bu sabrımın mükafatını
Yüce ALLAHTAN fazlasıyla alacağım bir gün
Artık acıtmıyor hiç birşey eskisikadar yüreğimi

Gözlerim kaybettiklerimin arkasında kalmıyor artık
Gidenlerin veya kaybettiklerimin ardından
Ağlamamayı öğrendim ben artık acıları yaşayarak
Son zamanlarda öylesine çok güçlüyüm ki
Hiç birşey yıkamaz gönlümdeki saltanat ordusunu...

Ufuk GÜNEY