kalabalıklar ortasında akan nehirlerin sidik yarışında
kurutulan y’ataklar inadına boy veren
ayrık otlarını yolmaya ç’alışırken z’aman
sesimizde lirik bir yenilmişliktir
bam telimizle kesilen kelimeler





biraz sesin çıksın derdi babam
‘’susmak hayatı h’içe s’aymaktır’’
kanayan umutlarım ameliyat masasıyla sevişirken
birileri sesini akort ediyordu tanrının neşteriyle
aklı geride kalanlar
kıç öpmeyi ibadet sayıyorken
susmak en iyi ilacımız
affetsin beni atam




aydınlığın kulağına tırpan kaçırıldığından beri
yeşeren tarlanın hasadına göz k’oyan
ve meydanlara inen karanlığın
karın gurultusudur
dev-leş-en otorite




oysa ki başaklara benzerdiniz çocuklar
yağmur etkisiydi salınışınız çölleşen yüreklere
saygı diyordunuz aşk diyordunuz
siz de durdunuz işte
bulutlar rüzgarı ne kadar hiçe sayabilirse
dalgaları bükmek o kadar zordur elbette
olur da gün gelirde
özgürlüğünüz can çekişirse
bir yerde bir Deniz hapşırıyordur
dünyanın bütün ormanları
-çok yaşa umut
-çok yaşa mavi . diyordur.




Arzen A T A