-Veda etme vakti artık çocukluğum,

ELVEDA!-



Küçük sevgi tomurcuklarım olmayacak artık
Bez bebeklerime de elbise dikemeyeceğim.
Hayatımdı bu benim,
Eskisi gibi işte, oynayamayacağım.

Çok istedim tahta masamı, kırdık.
Bisikletle sokak aralarında dolaşamayacağım.
İstediğim arkadaşımla konuşamayacağım,
Ağladığımda ayıplanacak gözyaşlarım...


Güneşe doyasıya bakıp şiirler yazamayacağım On’a
çevremdekiler iğreti gözlerle bakacak bana
Sahil boyu tek gezmeye başlayacağım.
"Hak etti." diyecekler..
Ardıma bakmadan gülüp geçeceğim.
İnsanlar acıyacak bu halime..


Pencereyi açıp istediğim gibi söyleyemeyeceğim,
En sevdiğim şarkıyı.
Ya da boyalarımı alıp o eski camiyi
Çizemeyeceğim artık sokak ortasında.
Bunun adın da BÜYÜMEK diyecekler...



-tüm kısıtlamalar sorumluluklar...
Hepsi büyüyünce-




Çocukluğumun masumiyeti beyazım!
Kirlenecek büyüdükçe, grileşecek.
Sonra onun gibi gri olacak hayallerim..
Hayal mi?
büyüdükçe simsiyah olacak hayallerim..

Uçan balonlarım, elma şekerim,
"Kalbim"
Hiçbiri kalmadı, kalmayacak elimde..
Ve birileri buna büyümek diyor işte.
Büyümek ve tüm beyazı kaybetmek..



- sen büyüme çocuk
büyüdükçe kirlenecek masumiyetin
sevgin kirlenecek
sevemeyeceksin.
Büyüme! -