Sessizliğin kol gezdiği saatlerdeyim
Serin esiyor,
Karanlığı yırtıp, tenime değen rüzgarı
İçime çekiyorum, arıyorum kokunu
Umutsuzca
Yok kokun, yüzüme çarpan saçların yok
Kapattım gözlerimi, suretin orda
Gülüşün güneşin kopyası, sıcacık
Bakışlarını özlemişim, kokunu da
Mahsene mi gizledin beni
Yoksa çatı aralığına, sandığa mı
Hiç uğramıyor sesin
Küf kokusu dolu her yanım, kokun karışmıyor
Kilitlediğin sandığın anahtarını kaybettin mi ne
Hiç açmıyorsun, görmüyorum gözlerini
Belli ki vurduğun kalbin,
İşlediğin cinayetin farkında değilsin
Haberin olsun, faili meşul değil bu
Ben yargılayamasam da yargılarlar seni,
Yok etmedin ki şahitleri,
Seni tanıyan herkes benle;
Duyu organları mahallesi sakinleri.
Yaşadıkça, seni hep fısıldayacaklar.
O kadar aşinaki sana,
Zaman bile çaresiz
Kendimi gördüm aynada, ne tuhaf
Durakta bekleyen yolcuya benziyorum
Gece gibiyim, soğuk ve ürpertici
Bir umut belki gözün ilişir bu mısralara
Durağa geliverirsin.
Gideriz beraber, gül bahçesine

İzzettin AKYAPI