Yalnızlığın yasını tutuyorum her gece
Sıvası dökülmüş duvarlara gömdüm hayallerimi
En hüzünlü manzaraların resimleri elimde
Ve bir şarkı dilimde seni anlatan
Geceye dair ne varsa
Ne varsa karanlığı hatırlatan bana
Anılarla, pişmanlıklarla, keşkelerle
Baş başayım her gece soğuk odamda
Yalnızlığımı tenha kaldırımların
Karanlığına gömdüm
Tebessümler uzak
Karanlıklar tuzaklarla dolu
Ve uzun bir yol var önümde
Bilmediğim bir yöne doğru
Sularda ağlara takılan balıklar gibi çaresiz
Ve hiç kimsesizim.
Her gece
Parlayan bir yanardağdan
Savrulan lavlar gibi gözyaşlarım
Her biri bir alev topu kirpiklerimi kavuran
Dalgın bakışlarım uçurtmalı tepelerde
Pembe rüzgarların hayalini kurmakta
Gel gör ki zamansız vurmakta saat
Yeni başlayan kapkaranlık bir geceyi
Sensizlik kara bulutlarla kaplı bir uçurum
Düşlerime tutunmak istiyorum düşerken
Düşlerim riyakar çığlıklar atıyor
Düşerim düşlerime ihanet ediyor
Ve ben her şeye rağmen gülüyorum
Bin yıllık bir gecenin ardından
Sabah senin kollarında uyanmak istiyorum
Çocukça bir istekle
Ayaklarım ıssız sokakların aşinası
Bilmem kaç bin gece yaşadım bir başıma
Yokluğunda hayalinle kendimi tamamladım
Bir bütün oldum
İçmedim. Hiç sarhoş olmadım
Uzak durdum tanıdık meyhanelerden
Tanımadığım yüzlerin
Muhabbetine ortak oldu duygularım
Onların dertleriyle ağladım
Ama hiç utanmadım
Gün oldu
Yalnızlık yüzüme baktı
Ve utandı yalnızlığımdan
Gün oldu
Acılar milyonlara ayırdı bedenimi
Bölündüm parçalandım
Telefona uzandı ellerim
“sözüm” geldi aklıma yeniden toparlandım
Ben sana verdiğim “söz” gibi yaşadım
Seninle konuşurken zincirler vurdum duygularıma
Ve o an prangalar vardı dudaklarımda
Seni çok sevdiğimi, seni çok özlediğimi
Sensiz her şeyin anlamsız olduğunu
O günden sonra hiç söylemedim
Ben seni senin istediğin gibi
Ben seni “sözüm” gibi
Ben seni yasaklarınla sevmeye devam ettim.
İzzettin AKYAPI