Yüzüm her mevsimi sonbahar yaşadı.
Gözlerim hep kıskandı bulutları.
Hıçkıra hıçkıra gürlemedi dökerken damlaları.
Işıldamadı ve toprağa teslim edemedi acıları.
Sustuğunda, hiç çehresine güneş doğmadı.
Sessizce kimsesizce kuytu köşelerde,
Gecenin koynunda tavana dikilen bakışlarda,
Akmaya fırsat bulamadan yanağa kavuşmadan,
Silindi gözyaşlarım…

Kumsalda oturdum çoğu vakit.
Güneşi teslim ederken akşamın serinliğine,
Çıplak ayaklarıma değen denizin sularına,
Yalnızlığın pınarından taştı gözyaşlarım…
El ele tutuşup yürüyen çiftleri uzaktan seyrettim bazen.
Sevinç kır çiçeklerinin her tonu vardı yanaklarında.
Mutluluk buharlaşıyordu sevgiyle pişen yüreklerinden.
Sensizliğin gölgesinden süzüldü gözyaşlarım…
Sensizliği mırıldayan şarkıda
Bağdaş kurup ağaçların gölgesinde,
Bir arının çiçeğin saçını tararken,
Elimdeki kuru dalla toprağa garip şekiller çizerken,
Derin iç çekişlerin nefesinde süzüldü gözyaşlarım…
Hiç güneşle öpüşmedi.
Ay ışığında yürüdü ıssız kaldırım taşlarına.
Sararmış bir yaprağı mesken tuttu.
Savruldu sevgisizliğin rüzgârına.
Gülümseyişini çizdi odanın tavanına.
Mazinin tonlarında yürüdü pişmanlıklarına.
Ama hep gözlerden uzak seslerden ırak.
Sessizce kimsesizce süzüldü gözyaşlarım…

İncinen gururundan,
İsyan etmeden ve lanet okumadan,
Sebepsiz sebeplerden boşluğa düşen umutlardan,
Kahpe bir kurşunla yere düşen bir annenin
Emekleyerek göğsüne yönelen aç bir bebek gibi,
Hiçbir kaleme yar olmayan,
Dertlerin çöplerine huni yapılan bir kâğıt gibi,
Sessizce, kimsesizce kavrulan yürekten süzüldü gözyaşlarım…

İzzettin AKYAPI