İstanbul şehrim
şehrim yedi tepe üstünde,
tarih dolanmış
dört bir yanını,
her bir yan
ermişler cenneti,
tepeden bakar şehrime
kurşun rengi bulutlar,
ıslanır yanağım,
unutulmaya yüz tutmuş
bir aşkın
ufkuna dalmış gözlerim,
her bir köşesi
buram buram aşkları fısıldar,
ulu bir çınarı
andıran duruşum,
heybetlicedir dimdik,
inceden inceye,kanar
ama yüregim,
üşür ellerim usulcadan,
yüreklice ıslanır
gözlerim de,
suçu atarım yağmura
zamansız kurşun rengi,
lal olmuş gözlerim
bütün güzelliklere,
neredesiniz be hey
diyesim geliyor,
bağıramıyorum,
bağıramadım,
usulcana yutkundum,
yükklendim yeniden
kurşun rengi bulutlara,
aglamayın artık dercesine
gözlerimi kaldırıp,
yukarıya baktım,
beni anlıyordu biliyordum
kurşun rengi bulutlar,
yanaklarım ıslanırdı
şehrim beni saklardı,
onlar tanık olurdu
bir tek,
ben yalnızlığımda
dört duvar karanlığında,
saklambaç oynardım
hiç durmadan,
pencere kör,
kapı zorladıkça
tükendigim,
sobeleyemezdi
kimse beni,
yedi tepeli şehrim
yanaklarım gibi ıslanırdı,
ben saklambaç oynardım
bütün sokaklarında,
kuytularında,
adım yalnızlık,
şehrim yalnızlık kokar,
sen güzellik kokardın
kurşun rengi şehrimde,
benim yüregim sızlar,
yanaklarım ıslanırdı,
sonra saklambaç,
oynardım yeniden,
sobeleyemedigim
yalnızlığımla....


Metin GÜRSOY/11/06/2013/Soğanlık/Kartal/İST./11:25/Salı.