Şehrimin soğuk yüzü,
soğuk kış akşamlarından
bir akşam,
hava soğuk mu soğuk
saatler ilerledikçe
daha bir soğuyor hava,
insafı kalmamış
hiç bir şeyin,
baş döndüren
bir koşturmaca,
yollar boyu ışıltılar
birbirini kovalıyor,
sesler avazı çıktığınca
ama duymuyor ötekini,
adsız gölgeler,
karanlığa karışmış
bilmem neyin peşinde,
şehrimin soğuk yüzü
soğuk kış akşamlarından
bir akşam,
hava soğuk
şehrim bana soğuk
ben şehrime aşık,
iliklerim titriyor
aşktan mı bilmiyorum
yoksa üşümekten mi,
yine sahnede
mutlu soytarı,
bildirmiyorum,
bildiremiyorum yine,
neydi eksik olan
bende olmayan neydi,
şehrim çıldırtıyor beni,
başım dönüyor,
dengem şaşmış,
ne yapsam yada
bilemiyorum,
ne yapmasam olmuyor,
bütün geceler soğuk
soğuyan bedenim
beni yargılıyor,
bedenimde dolaşan
hücrelerim mutlu degil,
diyorum ki,
çıldırmak bile işten degil,
şehrimin soğuk yüzü
beni yarğılıyor,
bu acımasızlığa
sırtımı dönüyorum olmuyor,
sırtım desteksiz soğuk,
gözlerimi kapatıyorum olmuyor,
dolu dolu oluyor gözlerim,
yine ağlayamıyorum,
bir büyük canavar var ki
beynimi kemiriyor,
onu beynimden
söküp atamıyorum,
kulaklarımı kapatıyorum olmuyor,
duymak istemiyorum
önce kendi çığlığımı,
sonra şehrin umarsızlığını,
yüzü soğuk bana şehrimin,
geceleri soğuk bana,
yıldızlar uzak bana,
ben bana uzak,
ben beni tanımıyorum,
bu soğuk şehrimin
soğuk geceleri,
bir zından
müebbet bana,
aydınlık çok uzak
yıldızlar kadar....

Metin GÜRSOY/18/12/2012/Drağos/Kartal/İST.