sanırım şimdi de en çok ağlamak istiyorum
kaçmayı, herşeyin bir anda tükenmesini diliyorum
ve en çok seni unutabilmeyi
bir anda çıksan şimdi karşıma
tükürmem bile suratına
öyle kırgın ki yüreğim sana
n’olur git ve bir daha dönme
gözüme bile gözükme
n’olur git çünkü sen gittikçe azalır bu kırgınlık
nasıl arkadaşımsa bundan sonra dostum yalnızlık
n’olur git!
içimdeki o nalet olası sevgi alışkanlık artık tüken ve bit
aslında kızmıyorum sana asla
kendimi avuttum ben yalanla dolanla
şimdi yüzleşince kendimle aynada
hep boşa çaba hep gereksiz yorgunluklarda
kaybolsun umrumda mı sanki bu dünya kaybolsun dalgalarda
şimdi oturmuşum bir deniz kenarına
hemen yanımda dostum yalnızlık
yer vermedim artık umutlara
düş dünyam karanlık
yalnız önüme bakarım
son sabır çekişlerim bunları hatırlarım
seni ve yaptıklarını unutacağım sanırım
şimdi sende sokaktaki herkes gibi yabancısın elsin
görüpte sen sandığım herkes beni affetsin
büyük haykırışlarla içimdesin
artık sen benim içim sadece bir isimsin...