Sen benim ilk değil sonummuşsun
Ne öğrendiysem senden öğrenmiş,
Kime baksam seni görmüşüm ben.
Gece yarısı uykusuzluk,
Ölüm gibi suskunluk; senin isminmiş.
Dünya yuvarlak sevgilim!
Bunu en iyi ben bilirim...
Yoksa her defasında sana dönüşümü
Tüm yolların sana çıkışını nasıl anlatabilirim?
Kaldırımda yan yana yürümenin bile hayalini kurdum
Her gidişinde saatimi vuslat vaktine kurdum.
Beni her sevmediğinde ben kalbimi bir ateşin içine koydum da,
Sana hiç gönül koymadım.
Seni her görüşümde... ah! seni her görüşümde...
Kuşlar bile tedirgin uçtu
Günebakan boynunu büktü
Deniz coştu coştu...
Coştu da kaldı öyle
Dalgaları vurdu sahile
O gün hiç bir şeyi almadı sahilden
Dedim ya hepsi tedirginlikten
Bende öyle bende öyle
Ürkek adımlarla geçtim yanından
Sen farkına bile varmadan
Deniz gözlerin bakarken güneşe
Güneş batıyordu geceye
Son demleri vururken sakalına saçına
Gözlerini kısıyordun, gözlerin batırıyordu sanki güneşi
Kıstığın gözlerin kaşlarını indiriyordu
Kaşların kavisli
Kaşların zor yollar gibi
Gözlerin kararlı geçen yıllar gibi
Sol elini kaldırdın yüzüne
Alnına elmacık kemiğine
Yüzün çıkmaz sokak olmuştu böyle
Sesin vardı bir de havada dağılan havada yankılanan
Allah’ım! Ne büyük haksızlık nasıl saklayamam o sesi
O kelimeleri o canım cümleleri
Nasıl büyük bir hatadır sesin soyut olması kaybolması
İnsanın zamanla önce sesini sonra kokunu unutması
O bir anın tüm hayatım boyunca aklımdan çıkmaması
Ne büyük bir mucizedir yüzündeki tebessüm
Şimdi neredesin acaba ömrümdeki ilk güzüm.