- Bu yangına, itfaiye eri gibi koşanlara ne kadar da ihtiyacımız var-

İnsan olarak geldiğimiz mi dünya
Artık insan olarak yaşayacağız
Bazen hayat güzel, bazen angarya
Ne yaşanırsa yaşansın istemesek de
Takılmadan çirkefe, dağ-tepe aşacağız

Toprağa mı değdi ayaklarımız
Velev ki, ömrümüz de mi kısa
İşte kelebek kanatlarımız
Önümüzde kandan ateşten maveralar olsa da
Kuş olup uçacağız

Sevenlerimiz, dostlarımız olacak
Kapımızın yolunu bilmeyen!
Rüzigâr dokunsa da yalnızlığımıza
Karşılık beklemeden
Yine de en evvel görev bilip
Mahzun gönüllere ilk kez biz koşacağız

Tek hat üzre değildir dünya
Hayat, merhamet etmez gözükür bazen
Lakin, umuttur işte insanları yaşatan
Şahit olduk mu bir gözün ağlamasına
Yemekten, içmekten kesilip
Ona yaşama sevincini aşılayıp
Tutup yükünü omuzlayacağız

Hasrettir, kavuşamamanın ağırlığı
Ve insan, hep yolunda garip yolcudur
Umarak bekler, şafakların ağarmasını
Her acıya mesken, her ulaşamadığına muhacir…
Figanlarımız kâfi olsa da
Yolda kalmışlara kılavuz olup
Önlerinde ışıktan hüzmeler yakacağız

Çekilip durgunlaşan denizler gibiyiz
Lâkin, kabardığımız da olur
İlkinde, kıpırtısız bir gölgede kaybolup
Diğerinde, hiddetin kollarında kalacağız
Ne olursa olsun
Ne boynumuz her dem kıldan ince olacak
Ne de zerre miskal haksızlığa sebep olacağız

Ölüm korkusu düştü mü aklımıza
Kral gılgamış gibi
Çareler arayacağız
Geçen günleri de saymayız ihtimal
Fakat en sevgiliye kavuşmak için
Gitmek istediğimiz zamanlar da olacak
Yaşama sevincini kaybettiğimizde
Amma, bir şey var ki unutmayacağız…

Ömür dediğin üç gün olsa da
İnsan olarak geldiğimiz mi dünya
Artık insan olarak yaşayacak
Yad ı cemil kalacağız

30.05.2013

Şiirimi “ Günün Şiiri” olarak seçen Seçki Kuruluna, en başından beri, yorumlarıyla bana yol gösterme lütfunda bulunan, Şiir Dostlarına teşekkür ederim.