Ayrılık ateşini, evvelinden sezmişim
Yalnızlığın resmini, gök kubbeye çizmişim
Yar’i sineme sarıp, adını sayıklarken
Günleri bir bir sayıp, tespih gibi dizmişim...

Her yıldız kayışında, aynı dileği tutup
Ettiğim intizarı, sol yanımda unutup
Şu yaralı gönlümü, hayaliyle avutup
Masmavi bir umutla, rüyalarda gezmişim...

Hoşçakal dediğim gün, bir parçamı bırakıp
Ağlayan gözlerimde, nice şimşekler çakıp
Yaramı saramadan, yeni bir yola akıp
Sarp dikenli yollarda, hayatımdan bezmişim...

Serçe gibi sürgünüm, şimdi gurbet ellerde
Sıladan beklediğim, sakız olmuş dillerde
Kuruyan dudaklarım, suya muhtaç çöllerde
Verimsiz toprakları, can havliyle ezmişim...

Say ki yaklaştı ölüm, rahmet üstüme yağdı
Say ki coşan cemaat, yükselen koca dağdı
Mevla’nın bahşettiği, cennetinden bir bağdı
Sensizse son yolculuk, hepsinden vazgeçmişim...

Şiir ve yorum Mehmet Fikret ÜNALAN