"Kara trenin isine boğuldu yolculuk, oysa mavi bir yolculuk düşlemişti
yolculuğa çıkarken"

Kocaman sessizlik
Yalnızlık treninin garip yolcusunu sonsuzluğa taşırken
Katarların nefes alışları bozuyordu sessizliği
Sonra cılız bir ıslığa başladı adam
Trenin sesine tempo tutarcasına
Yol boyunca yan yana sıralanan dağlar
Gözlerinden bir bulut gibi geçiyordu...

Tutsak bir mülteciydi yüreği
Kaç istasyon geçmişti
Kaç kere durup kalkmıştı tren
Kaç kez duymuştu kampananın sesini
Değişen her kondöktör ayrı ayrı bilet sordu adama
İnemedi bir türlü, ne de dindi yüreği
Nereye aitti bilmiyordu...

Ta ki kırmızı başlıklı kız trene bininceye kadar
Gözleri gülümsedi adamın kızı görünce
Bir şey söylemek istedi söyleyemedi
Çocukluğundan geçiyordu tren
El sallamak istedi, sallayamadı
Yasemen kokuları aldı
Oysa is kokuyordu...

Sayısız düşler kurdu "an" içinde
Farkında olmadan anne diye inledi
Bu kez "Kırmızı başlıklı kız" gülümsedi
Utandı, dışarı baktı
Raylar cennete giden yol gibi göründü gözüne
Kıza doğru döndü
Gülmek isteyen suratı ağlamaklı...

Tren gelincik tarlalarından geçerken
O bir tomurcuk gül düşledi
Kalbinde bir şölen başlamıştı sanki
Bir tomurcuk gül, ah bir tomurcuk gül dedi içinden
Boş elini kıza uzattı
Kız teşekkür etti
Gülü aldı ve gitti...

İnşallah kurtlar yemez kurtulur diye dua etti adam
Bir kere daha uzattı biletini
Gözleri uykulu kondöktöre
İçindeki varoluş sancısı yüzüne vurdu bir kere daha
Yorgun gözlerini kapattı
Yine aynı trajedi kapladı içini
Yeni bir şiirin içine gömüldü...

Hava karardı
Yalnızlıkla, gece kör ebe oynuyorlardı
Gündüz yakan güneş
Zemheriye dönüştü geceyle
Mil çekildi ağlayan gözlerine
Titreyen dudakları
Karıştı nefesine...

Mısralar döküldü bir bir
Akıverdi geçmişe doğru
Devrimci kimliğini yazmak istedi
Sayfalar yetmedi
"Kendine dikkat et olaylara karışma" diyen babasını hatırladı
Bir süre dondu, yazamadı
Annesinin sesiyle irkildi, yeniden yazmaya başladı...

Sonra sevdiği tek kadına yazmak istedi
Önce yutkundu, dayanamadı mülteci yüreği
Vaz geçilmişliğini hatırladı
Ve ağladı
Küllerden sözcükler üretmeye çalıştı
Yeni kıvılcımlar türedi
Ağyar diye ünledi...

Cümleler yetersizdi
Yılmıştı düşleri
Bir fısıltıyla geçen ömrünü düşündü
Bir kez daha sarıldı kaleme
Yorgun harfler kendiliğinden yerlerini buluyordu
Feveranlara tıkadı kulaklarını
Gecenin koynuna sığındı...

At başı buluştu dizeler bir biriyle
Devrim
Özgürlük
Katliam
Anne
Baba
Ve sevgiliye...

"Bir kez daha yasaklanmış duygularını içine gömdü
Kırdı kalemi..."