Sonsuzluğunda evrenin
Bir nokta küçücük
Yokoluşu simgeler varoluşunun yitirilişinde
Büyür çığ gibi düşünceler
Durur, bir noktada katılaşana dek.

Yalınlığı içeren bir dünya özlemini
Tutsak bırakırsın yine karmaşık duygulara.

Bazen görürsün kendini
Yarattığın dev aynalarından
Senin seni yitirişin olduğundan habersiz
Sadece ben olabilseydim dersin
Keşkelere rağmen.

Gidenleri yolcu etmekten
Kalmaz dermanın gelenleri karşılamaya.
Düşünceden hasıl demir yığınları arasında
Seyredersin gidişini seyirci edasıyla.
Hayatının son rolünü oynamak kalmıştır artık.
Hasılat rekorları kıran gişelerde
Gidişini alkışlarlar ağıtlar yakarak.

Işık hızında gözlerinin önünde akıp giderken
Hayat;
Belki de hiç yaşanmamış boyuta geçebilmenin telaşı içindesindir.
Karalar kuşanmıştır o,
Hadi artık “gidiyoruz “der.
Hayatında ilk defa bu kadar çaresiz
Bu kadar sessizsindir.
Bir o kadar da teslimiyetçi.

Direnişin nafiledir artık.

Hoşçakal bile diyemeden
Çoktan tutmuştur ölüm ellerini.




Nursel ÖZMEN -2006