Aşkın ihtilali yıkarken tek tek aklımdan kalanları
Kor yangınları sarıyordu yüreğimi
Divane benliğim düşmüş yollarına
Yana yana geliyordu o viranene
Yamalı gururu sırtında, çalıyordu
Her gün kalbinin kapısını
Görmüyordun, duymuyordun
En kötüsü evde olmuyordun
Bir bakışın yeterdi açmasan da kapını
Duvarların çatlaklarından,
İçimdeki yangına.
Fısıltıların sızıyordu kapandığın odandan,
Sığındığın hayalleri anlatıyordun.
Bir tuğla daha ekliyordum,
Yıkılmış duvarına dinlerken seni çaresiz.
Ve yine çalıyordum kapını usanmadan...
Ve yine bir akşam kapıyı araladın usulca
İmkansızlığı, hasreti, yalnızlığı sıkıştırdın avcuma
Ve yine gözlerime bakmadan...
Oysa kapındaki dilenci değil avareydi,
Gülüşüne hasret bir divane.
Ateşten yol göründü sen kapını kaparken,
Sensizliği büründüm o yolda yanarken.
Nereye gitsem fayda yok.
Şu kalbimde bütünüyle sen,
Şu aklımın her köşesinde sen varken...