Hayatı kamburdu,
O kambur.
Doğrulabilse düzeltecekti tüm terslikleri.
Sanki daha bi yetişebilecekti,
Şimdi ulaşılmaz olanlara.
Özür onda mıydı?
Yoksa hayatta mı?
Acaba topuklu ayakkabı çözer miydi sorununu?
Saçlarını yana tarasa…
Daha güzel görünür müydü?
Şöyle bir doğrulsa,
İnsanların gözünün içine içine bir baksa.
Kaldırabilir miydi acımsı nazarları?
Çok denedi olmadı.
İnatla “Olacak.”dedi.”Başaracağım.”
Yine olmadı.
Çünkü hayat baştan,
Bir sıfır öndeydi, ondan.
Düşündü… Düşündü, geceler boyu.
Sonra pes etti.
“Bazen kabullenmek gerek .” diyerek.
Çaresiz…Boyun eğdi.
Ama içinde bir kıpırtı vardı.
Bir heyecan.
Bir şeyler olmalı gibilerinden.
Çok geç olmadan anladı nedenini.
“Benim de yapabileceklerim var.
Onlarla yükselirim elbet.
Elbet bir gün yükseklerden,
Bu sefer ben bakarım hayata.”
Diye yüreğiyle haykırdı.
Bu kararla,
Gözlerinde bir şimşek çakıp, söndü.
Sanki hayata bir gol atmış gibi sevindi.
Beraberlik…Hatta hatta öne bile geçmiş olabirdi.