Atamızın öldüğü gün diye mi,
Bu yas, bu hüzün?
Bu karalar bağlayış,
Bu çırpınış, bu ağlayış.
Öldü diyorlar İNANMAM.
Fabrikalarda dönen çarklar,
Tüten dumanlar oldukça,
Döverim biçerim samanı vurdukça,
Gemilerim düdüklerini çaldıkça,
Ayşe’m, Mehmet’im öğretmenlik yaptıkça,
Doktorum, hemşirem yaramı sardıkça.
Adaletin terazisi doğru tarttıkça,
Bilim adamım ilmin gerçeğine koştukça,
Çanakkale unutulmadıkça,
Kurtuluş Savaşı hep hatırlandıkça,
Vatan uğruna millet bir oldukça,
En kötü günde muhtaç olduğumuz gücü,
Damarlarımızdan aldıkça.
Cumhuriyet sevdası gönüllere doldukça,
Nasıl inanırım ATAM öldüğüne.
Hepsi de yaşadığının,
Devran döndükçe de yaşayacağının işareti.
Nasıl inanırım ATAM öldüğüne.
Öyle bir ülke bıraktın ki bize.
Temeli yıkılamaz,
Ne bir avuç hainle,
Ne de topla, tüfekle.
Şaşkın dünya.
Nasıl oluyor da bu adam,
Öleceğine milyonlarda diriliyor.
Kalplerde sonsuzluğa yaşatılıyor diye,
Aklı hafızası almıyor.
Anlayamıyorlar .
Bunu,
Kurtuluş Savaşı’nı anladıkları gün anlarlar ancak.
Ölmedin, ölemezsin.
Kalbime kazınmışsın silinemezsin,
Sana uzanan dilleri koparır,
Elleri kırarım.
Ülkeme yan bakan,
Hain gözleri oyar,
Emelleri yıkarım.
Öldü diyorlar İNANMAM.
Ben varım, ben!
Ben Mustafa Kemal’im.
İşte yaşıyorum.

Bilgin ŞENGÜL